Τι δεν αγοράζει το χρήμα.

Το χρήμα αγοράζει πολλά. Μπορεί να αγοράσει τροφή, ακριβά ρούχα, σπίτια, παλάτια, διασκέδαση, φήμη, ηδονές, ακόμη και συνειδήσεις ανθρώπων.
Ότι αποτελείται και ότι χτίζεται με ύλη, αγοράζεται.

Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που το χρήμα δεν μπορεί να τα αγοράσει.

Το πρώτο είναι η Υγεία.

Η υγεία μας, είτε είναι ψυχική, είτε σωματική, είτε πνευματική, είναι κάτι που δεν αγοράζεται, όσα πλούτη και να έχει κανείς. Φαίνεται επίσης, πως η υγεία μας, είναι κάτι που δεν ελέγχεται απόλυτα από εμάς τους ανθρώπους αν και πολλές φορές, με τις καταχρήσεις μας, μπορούμε να την καταστρέψουμε ηθελημένα. Όμως μπορεί να μας συμβεί οτιδήποτε, σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τη μέρα που θα σταματήσει να ζει.
Το χρήμα μπορεί να σου προσφέρει καλύτερους γιατρούς, καλύτερα φάρμακα, καλύτερη διαμονή σε νοσοκομεία, όμως δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως όλα αυτά θα σε βοηθήσουν να ζήσεις ή να μην αρρωστήσεις. Και φυσικά δεν μπορεί να σου αγοράσει ούτε μια μέρα ζωής. Ο χρόνος δεν έχει υλική υπόσταση και δεν είναι δυνατόν να αγοραστεί.

Το δεύτερο είναι αγάπη και η πραγματική φιλία.

Αν και ένας από τους στόχους της απόκτησης του χρήματος είναι η έλξη της προσοχής των άλλων και ο “σεβασμός”, το χρήμα φαίνεται πως δεν σου αγοράζει πραγματικούς φίλους. Δεν αγοράζει την αληθινή αγάπη των ανθρώπων γύρω σου. Μπορεί αρκετοί γύρω σου να σε φοβούνται, να σε σέβονται για τα “επιτεύγματα” σου, να σε προστατεύουν, να σε κολακεύουν και να σε υπηρετούν, όμως αυτό δεν αποκλείει πως οι ίδιοι άνθρωποι, δεν σε φθονούν και δεν σε περιβάλουν μόνο για την οικονομική ευχέρεια που έχεις. Άλλωστε αυτός που έχει για θεό του το χρήμα, συνήθως δεν μπορεί να θρέφει πραγματικά αισθήματα για άλλους ανθρώπους. Έχει μάθει πως όλα αγοράζονται και όλα έχουν μια αξία σε χαρτονομίσματα. Αυτό απωθεί τους ανθρώπους που αγαπούν τον συνάνθρωπο με την καρδιά τους και ελκύει αυτούς που σκέφτονται με την τσέπη τους. Σπάνια θα δεις κάποιον να γελά εγκάρδια, δίπλα σε έναν άνθρωπο του χρήματος. Όλα τα συναισθήματα γύρω τους είναι πλαστά και στημένα. Ζούνε μέσα σε μια θεατρική ουτοπία που ανεβάζει τον εγωισμό τους.

Το τρίτο είναι η ελευθερία σου.

Μπορεί να “φαίνεται” σε αυτούς που δεν έχουν πολλά χρήματα πως το χρήμα σου δίνει ελευθερία, αλλά αυτή είναι μια τελείως λάθος ερμηνεία.
Αυτός που έχει πολλά χρήματα δεν είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερος. Πάντοτε είναι δούλος του χρήματος και όχι απλός χρήστης του. Για να το αποκτήσει θα πρέπει να αφοσιωθεί σε αυτό και μετά για να το συντηρήσει και να το πολλαπλασιάσει θα φέρεται πάντοτε σαν υπήκοος του. Ποτέ δεν θα έχει εναλλακτικές να το παραμελείσει εντελώς.
Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί το χρήμα σαν εργαλείο απλώς για να ζήσει, αν κάποτε το χάσει, για παράδειγμα αν χάσει τη δουλειά του, θα έχει χάσει μονάχα το “εργαλείο”. Θα ψάξει και θα βρει ένα άλλο εργαλείο για να ζήσει.
Αν όμως κάποιος έχει γίνει δούλος του χρήματος και ξαφνικά συμβεί κάτι και χάσει την περιουσία του, τότε θα χάσει τον εαυτό του ολόκληρο.

Το τέταρτο είναι η ευτυχία.

Οι περισσότεροι πλούσιοι μοιάζουν “ευχαριστημένοι”, αλλά δεν είναι ευτυχισμένοι. Το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει την ευτυχία. Μπορεί να αγοράσει μερικά “ευχαριστώ”, μερικά “μπράβο” αλλά η πραγματική ευτυχία κρύβεται αλλού.
Οι ηδονές και η κατανάλωση δημιουργεί συνεχώς φαύλους κύκλους ευχαρίστησης. Βάλτε στο νού σας τον “ουροβόρο όφι” για να το κατανοήσετε. Είναι ένα τεκτονικό σύμβολο της συνέχισης του κυκλικού χρόνου και υποδηλώνει το ενιαίο της ύλης. Μια παρακμή που δεν τελειώνει ποτέ και αυτοεκπληρώνεται.
Όταν αγοράσεις κάτι βρίσκεσαι στην κορυφή αυτής της ευχαρίστησης και μετά φθίνει. Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε ηδονή. Για παράδειγμα, αν αγοράσεις ένα πανάκριβο γεύμα πολλών χιλιάδων ευρώ, θα φας, θα χορτάσεις και θα σου μείνει μια πλαστή ανάμνηση χωρίς αξία.
Την ίδια στιγμή σε κάποιο άλλο σημείο της Γης, ένας φτωχός άνθρωπος μπορεί να τρώει με την οικογένεια του ένα καρβέλι με τέσσερις ελιές και να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, γιατί είναι ελεύθερος, γιατί έχει δίπλα του ανθρώπους που τον αγαπούν, χαμογελούν με την καρδιά τους, τον αγκαλιάζουν με αγάπη που τους παρέχει αυτό το καρβέλι και δεν έχουν ανάγκη από τίποτε άλλο.
Οι περισσότεροι πλούσιοι διαμένουν σε μεγάλα σπίτια, που παρέχουν ανέσεις σε κάθε μέλος της οικογένειας και κρατούν τα μέλη μακριά το ένα από το άλλο. Η ίδια η λατρεία του χρήματος κρατά το “αφεντικό” μακριά από τις χαρές της οικογένειας και δεν μπορεί να αφιερώσει χρόνο για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του. Πληρώνει άλλους να το κάνουν αυτό.
Όταν ο πλούσιος γεράσει, οι άνθρωποι δίπλα του τον βλέπουν σαν “ευκαιρία” βελτίωσης της ζωής τους. Οι μισοί παρακαλούν να πεθάνει για να τον κληρονομήσουν και οι άλλοι μισοί, απλώς υπολογίζουν πως, μια μέρα “όταν” πεθάνει, θα πάρουν το μερτικό τους. Τα μέλη της οικογένειας του δεν θέλουν να του χαλάσουν χατήρι, γιατί κατέχει το χρήμα, και ποτέ δεν γνωρίζει ακριβώς τον λόγο που αποδέχονται ότι τους ζητά. Δεν γνωρίζει τα κίνητρα τους.
Εκείνος συνεχίζει να αγοράζει “ευχαριστήσεις” και ηδονές μέχρι το τέλος, γιατί τίποτα δεν μπορεί να του προσφέρει την ευτυχία.
Το πολύ χρήμα είναι κατάρα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που το κατέχουν. Αν είσαι άνθρωπος από καλή πάστα, το καταλαβαίνεις αυτό κάθε λεπτό της ζωής σου, από την συμπεριφορά των άλλων, διότι αναβαθμίζονται οι “πλαστές φιλίες” γύρω σου.
Αν είσαι όμως εργαλείο του διαφθορέα και δεν σε ενδιαφέρει το “καλό”, τότε θεωρείς πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν σε ενδιαφέρει η ειρήνη, η γαλήνη της ψυχής σου και η σωτηρία του πνεύματος σου. Σε ενδιαφέρει το “ότι φάμε, ότι πιούμε” σήμερα.
Γι’ αυτό την ευτυχία την βρίσκεις εκεί που έχει “φως” ενώ την ηδονή μέσα στα σκοτάδια.

Το πέμπτο είναι η σοφία.

Επειδή κάποιος έχει άσπρα μαλλιά και μεγάλη ηλικία, δεν σημαίνει πως έχει γίνει και σοφός σαν άνθρωπος. Δεν σημαίνει καν πως έχει ενηλικιωθεί.
Η εξυπνάδα δεν είναι απαραίτητα και σοφία όπως έχουμε
εξηγήσει.
Η ηλικία δεν συνεπάγεται ωριμότητα.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν φτάσει σε μεγάλη ηλικία και ακόμη δεν έχουν σταματήσει να παίζουν σαν ανήλικα. Οι περισσότεροι πλούσιοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Θέλουν να συνεχώς να αποδείξουν κάτι στους γύρω τους το οποίο δεν έχει κανένα νόημα. Ιδιαιτέρως αυτοί που έχουν ξεπεράσει τις ανάγκες επιβίωσης για δύο και τρεις γενιές ή έχουν αποκτήσει δεκάδες ακίνητα, έχουν σταματήσει προ πολλού να δουλεύουν για την επιβίωση τους. Τους αρέσει να “παίζουν”, όπως τα παιδιά παίζουν “μονόπολη” ή άλλα παιχνίδια. Η απόδειξη της “εξυπνάδας” τους, και η άνοδος της επιχείρησης τους σε τζίρους και σε φήμη, τους αναγάγει σε βασιλείς που μεγαλώνουν το βασίλειο τους συνεχώς.
Όμως τα βασίλεια μεγαλώνουν μονάχα με πολέμους. Κάθε φορά που “εξελίσσεται” μια μεγάλη επιχείρηση, πολλές μικρές κλείνουν. Είναι αυτό που λέμε “ο θάνατος σου η ζωή μου”. Πράγμα που στην σημερινή εποχή, που ο καπιταλισμός είναι στο αίμα μας, θεωρείται κάτι το φυσιολογικό. Τα βασίλεια γίνανε brands και οι επιχειρηματίες οι σύγχρονοι βασιλιάδες.
Όμως, κανείς σοφός δεν αγαπά τον πόλεμο.
Από την άλλη οι “έχοντες” έχουν την δυνατότητα να αποκτούν υλιστικές “εμπειρίες” πιο εύκολα από τους άλλους, αλλά δεν μπορούν να τις μεταβάλουν σε σοφία, αφού σκέφτονται πάντα το κέρδος. Σπαταλάνε τον χρόνο τους σε ανούσια πράγματα, χωρίς να συνειδητοποιούν πως το χρήμα δεν είναι προορισμός. Νομίζουν πως αγοράζουν εμπειρίες και ηδονές για τον εαυτό τους, αλλά επί της ουσίας συνεχώς πουλάνε τον εαυτό τους στις ηδονές και στα εφήμερα.
Ένας σοφός άνθρωπος γνωρίζει τις διαφορές.

Τέλος θέλω να σημειώσω, πρώτον πως υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις ανθρώπων που έχουν αποκτήσει πλούτη και έμειναν ταπεινοί και ελεήμονες. Και δεύτερον πως ο “φτωχός” που σκέφτεται σαν τον πλούσιο που περιέγραψα, δηλαδή έχει ως σκοπό της ζωής του να γίνει πλούσιος, δεν έχει μεγάλες διαφορές από τον “φτιαγμένο πλούσιο”.