Περί πνευματικότητας.

Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι,
από δύο συστατικά.

Την ψυχή. Και το σώμα.
Το ένα είναι αόρατο.
Και το άλλο αισθητό.
Το σώμα θα έλεγε κανείς
πως είναι η φυλακή της ψυχής
αλλά και μια προσωρινή ανάγκη που μας βοηθά
στην πνευματική μας εξέλιξη.

Η ανθρώπινη ψυχή,
δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Δημιουργού μας.
Και αποτελείται από τρία συστατικά.
Δηλαδή από τον νου, από το πνεύμα και από τον λόγο.
Παρομοίως ο Τριαδικός Θεός
αποτελείται από τον Άρρητο Νου, τον Λόγο, (τον Υιό) και το Άγιο πνεύμα.
Ο δικός μας νους, δηλαδή η “ουσιοποιός” ενέργεια μας
γεννά τον λόγο.
Και το πνεύμα μας, πηγάζει (πορεύεται) επίσης από τον νου.
Το πνεύμα, μας βοηθά να αγωνιστούμε για να φτάσουμε στην “τελειότητα”.
Να φτάσουμε δηλαδή τον στόχο της δημιουργίας μας
που δεν είναι άλλος από το να φτάσουμε δια της σωστής οδού δίπλα στον Θεό μας.
Και τα τρία αυτά συστατικά, αποτελούν την ψυχή μας.
Άρα η πνευματικότητα σε έναν άνθρωπο,
είναι μια συνεχής προσπάθεια,
ένα δύσβατο μονοπάτι που διαβαίνει
με οδηγό του τον νου, με όχημα τον λόγο του,
και προορισμό του αυτόν τον σκοπό.

Θα πρέπει όμως να λάβουμε υπόψιν
μερικές σημαντικές λεπτομέρειες
για να μένουμε στο σωστό μονοπάτι.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας είπε «ο Θεός αγάπη εστί»
στην Α΄ επιστολή του, κεφ. 4, στίχος 8,
και κανένας δεν μπορεί αυτό να το αμφισβητήσει.
Ότι έχει Κάνει για εμάς ήταν από καθαρή αγάπη.
Επειδή εμείς όμως εδώ κάτω, δοκιμαζόμαστε
φυσικά δεν είμαστε “αγάπη”
και δεν μπορούμε να συγκριθούμε
με την ίδια την ουσία της αγάπης του Θεού μας.
Μας Έχει φτιάξει όμως έτσι ώστε,
το δικό μας συναίσθημα της αγάπης
να πηγάζει από την καρδιά μας.

Και εδώ θέλω να σημειώσω το εξής.
Ο Χριστός αναφέρει
«Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου,
και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου».
Ματθ. 22.37
η οποία φράση μας βοηθά να αντιληφθούμε
πως υπάρχουν δύο στοιχεία
τα οποία ενώνουν τις δύο διαστάσεις μας.
Την ψυχή με το σώμα δηλαδή.
Το ένα είναι η καρδιά, δηλαδή το συναίσθημα
και το άλλο είναι η διάνοια, δηλαδή η συνείδηση,
ο διάδρομος που ενώνει τον νου με την σάρκα.
Και μάλιστα βάζει μπροστά στη φράση Του, την καρδιά,
δηλώνοντας ξεκάθαρα πως είναι το πιο σημαντικό μας όπλο
που ενώνει τις δύο διαστάσεις μας.

Παρότι η ψυχή μας είναι το “άφθαρτο” συστατικό μας,
η καρδιά μας είναι το πιο σημαντικό εργαλείο
για να αποδεσμευτούμε από τον υλικό κόσμο
και να λειτουργούμε θεϊκά.
Και η δουλειά της καρδιάς είναι να αγαπά.
Γι’ αυτό όταν κάποιος είναι κακός
λέμε “είναι άκαρδος” ή “δεν έχει καρδιά”
αλλά δεν λέμε “η καρδιά του μισεί”.
Η καρδιά δεν μισεί.
Η απώλεια της χρήσης της αγάπης
δημιουργεί μίσος και αρνητικά συναισθήματα.

Όπως και η απώλεια του Φωτός συνεπάγεται σκοτάδι.
Κι έτσι φαίνεται πως σε όλη την διάρκεια
του πνευματικού μας ταξιδιού
πρέπει να έχουμε ακόμη έναν σημαντικό συνεπιβάτη,
ο οποίος μπορεί να απουσιάζει
σε κάποια κομμάτια του ταξιδιού μας
αλλά στο τέλος θα πρέπει να τον δεσμεύσουμε
και να τον τοποθετήσουμε μέσα μας
στην σωστή του θέση.
Να γίνει ένα με τον νου μας.

Και τώρα πάμε στο άλλο σημαντικό συστατικό.
Έναν ακόμη συνοδοιπόρο του ταξιδιού μας.
Δηλαδή την συνείδηση.
Η συνείδηση είναι ο δεύτερος σημαντικός κρίκος
που ενώνει την ψυχή μας με την σάρκα μας
και είναι τόσο σημαντικός
που όταν απουσιάζει
δημιουργούνται μεγάλες δυσλειτουργίες
τις οποίες ονομάζουμε λανθασμένα “ψυχικές ασθένειες”.
Η αλήθεια είναι πως είναι
απλώς δυσλειτουργίες οι οποίες προκύπτουν
από την μερική αποκόλληση της ψυχής με το σώμα μας
η την ανισόβαρη στάθμιση της
λόγω της απώλειας του πνευματικού σκοπού.
Όταν η ψυχή μας χάσει τον πνευματικό της δρόμο,
δημιουργείται μια κατάσταση “αυτοματοποίησης” της ύπαρξης μας
μέσα στην υλική διάσταση
η οποία μας οδηγεί σε ένα “ανεξήγητο αδιέξοδο”
και σωματοποιεί “προβλήματα”.
Για αυτά τα θέματα η σύγχρονη εγκληματική επιστήμη
θεωρεί πως διορθώνονται δια μέσω του εγκεφάλου μας,
ο οποίος στην πραγματικότητα
είναι απλώς ένα όργανο που λειτουργεί
μέσω της συνειδήσεως, με εντολές από τον “νου” μας.
Και μάλιστα ορίζουν τον “νου” ως “μυαλό”
για να υπάρχει σύγχυση στις έννοιες.
Θέλουν να αρχίζουν και να τελειώνουν όλα
μέσα στο κρανίο μας.
Και θέλουν αυτό που έχουμε μέσα στο κρανίο μας
να “διορθώνει” τα προβλήματα της ψυχής μας.
Και είναι λογικό, αν μιλάμε για δαρβινο-κεντρικές θεωρίες.
Για “ανθρώπους” που θεωρούν πως παλαιότερα
ήταν μαϊμούδες που απέκτησαν απλώς “λογική”.
Βολεύει πολύ αυτό, για κάποιους
που θέλουν να μας χειραγωγούν ώστε να πιστέψουμε
πως το μυαλό μας, είναι και το κέντρο μας σε όλα.
Όμως η αλήθεια είναι πως ο “εγκέφαλος” μας
είναι ένα “α-νόητο” όργανο από μόνο του
που όταν αποκολλάται από τον “νου” της ψυχής μας
δεν λειτουργεί ορθά και με ισορροπία.

Μέσα στο Μάτριξ του Κόσμου της Ευκολίας
θέλουν να μας κρατούν σε ένα συνεχές, ρηχό επίπεδο ερεθισμάτων
που θα παράγει το όργανο “εγκέφαλος”
ακούσια και ασυνείδητα χιλιάδες ανούσιες και αρνητικές σκέψεις
για να μένει συνεχώς απασχολημένος με την ύλη
και να βρίσκεται μακριά από οτιδήποτε πνευματικό.
Όπως έχω εξηγήσει και στο βιβλίο μου
με τίτλο “Η Επιστήμη της Απλοποίησης”
καλύπτουμε μέσα στο Μάτριξ
πλήρως τις κατώτερες ανάγκες μας
και απαξιώνουμε τις ανώτερες, γιατί απαιτούν κόπο.
Εν αντιθέσει προάγουμε έναν φαύλο εγωισμό,
μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο διαφημίσεις και μηνύματα.
Μια ζωή γεμάτη “υλικές επιλογές”
γεμάτη διασκέδαση δια μέσω ενός αντικειμένου
που ονομάζεται τηλεόραση και άλλων,
γεμάτη με “απολαύσεις” που μας κρατούν μακριά
από την “πληρότητα” και την ευτυχία
και μια ζωή με “κέντρο” ένα έξυπνο αντικείμενο στα χέρια
που το έχουμε κάνει απαραίτητο θεό μας
ακόμη και όταν πηγαίνουμε στην τουαλέτα.
Είναι ξεκάθαρα μια εντελώς λάθος ζωή.
Ένα … μονοπάτι χωρίς προορισμό.

Ένας άνθρωπος που σκέφτεται
σύμφωνα με τις αρχές της εξέλιξης του Δαρβίνου
δεν έχει κανένα όφελος να ανέβει πνευματικά ψηλά,
διότι πιστεύει πως κάποτε ήταν χιμπατζής
και στο μέλλον θα τον φάνε τα σκουλήκια
ενάμισι μέτρο κάτω από την επιφάνεια της γης
μαζί με όλες τις γνώσεις που κέρδισε
και όλα τα μάταια επιτεύγματα του.
Το μόνο που του μένει εδώ στη Γη
είναι να βρει τον τρόπο να ζήσει περισσότερο
και για όσο ζει, να φάει να πιει και να θρέψει τον εγωισμό του
πιστεύοντας πως είναι ο ίδιος πάνω από τον Θεό.