Δυο λίστες.

Μέσα σ’ ένα παλιό κουτί, χωμένο σ’ ένα συρτάρι, βρήκα ένα σημειωματάριο που χρησιμοποιούσα πριν από πολλά χρόνια. Λερωμένο, ελαφρώς διαλυμένο, μύριζε παλιό χαρτί και κλεισούρα. Δεν ξέρω γιατί το κράτησα τόσα χρόνια. Εκεί σημείωνα τους σημαντικούς πελάτες μου για να κρατάω επαφή μαζί τους. Σημείωνα τις ανάγκες τους, τα σημαντικές δουλειές, τους τζίρους, την συχνότητα των συναντήσεων μας. Κάθε πελάτης είχε το δικό του φύλλο στο σημειωματάριο μου. Το ξεφύλλισα και αναπόλησα τις παλιές εποχές όταν ήμουν στα ξεκινήματα της επαγγελματικής μου καριέρας.
Από τότε έχουν αλλάξει όλα και κυρίως εγώ.
Καθώς ξεφύλλιζα το σημειωματάριο, ένιωθα σαν να κατασκόπευα έναν άλλο άνθρωπο που τυχαίνει να έχει το ίδιο όνομα και τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα με εμένα. Έναν άλλο άνθρωπο που κουβαλάω μέσα μου, τον συμπαθώ και νιώθω περήφανος για εκείνον. Ακριβώς όπως το σημειωματάριο περιέχεται σ’ εκείνο το κουτί.
Μετά, το έκλεισα, το ξανάβαλα στο κουτί του και το κουτί στη θέση του στο συρτάρι. Ζήλεψα την οργάνωση εκείνης της εποχής. Λευκό χαρτί και μολύβι.
Σκέφτηκα.
Κρατάμε διαφόρων ειδών λίστες στη ζωή μας. Πελάτες, χρέη, εισπράξεις, λίστες για ψώνια, ταξίδια.
Δεν έχω συναντήσει ποτέ κάποιον που έχει κάνει μια λίστα με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του. Τους πραγματικά σημαντικούς όμως. Αυτούς που έχουν σημασία. Αυτούς που θα χαρούν με τη χαρά σου και θα σε στηρίξουν στη δυσκολία σου ανιδιοτελώς. Φίλοι, οικογένεια ή ότι άλλο. Ο τρόπος που συνδέεσαι μετράει και όχι οι ταμπέλες. Αυτοί οι λίγοι που σ’ αγαπάνε, τους αγαπάς αληθινά ή και τα δυο. Που θα έκανες την υπέρβαση γι’ αυτούς. Που θα σ’ άκουγαν χωρίς εγωισμούς και κάθε λέξη σου θα είχε σημασία.
Αν κάναμε μια λίστα σ’ ένα σημειωματάριο μ’ αυτούς πως θα έμοιαζε;
Σαν ένα ερμάριο οργάνωσης της καρδιάς μας;
Σαν μια συνεργασία της καρδιάς με την ευφυΐα του μυαλού μας;
Πόσοι θα ήταν; Δυο; Τρεις; Δέκα;
Αν δίναμε μια σελίδα στον καθένα τι θα έπρεπε να περιέχει;
Τα γούστα τους; Τις ανάγκες τους; Αυτά που τους κάνουν να γελούν;
Φαντάσου να επικεντρωνόμασταν σε μια τέτοια λίστα πόσο πιο απλή θα ήταν η ζωή μας. Θα την ανοίγαμε κάθε μέρα και θα είχαμε σκοπό. Θα μας θύμιζε κάθε πρωί πως εκτός από το “εγώ” μας, έχουμε να ικανοποιήσουμε κάποιες από τις δικές τους ανάγκες. Οι κόποι μας θα είχαν νόημα. Η ύπαρξη τους θα συνδέονταν με τη δικιά μας. Η ανταμοιβή θα ήταν μόνιμη και αληθινή. Ίσως να σταματούσαμε να χρησιμοποιούμε και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τι είναι το facebook άλλωστε; Μια μεγάλη λίστα από άτομα, οι λεγόμενοι φίλοι, που τα περισσότερα δεν έχουν σημασία για εμάς. Μια κάλπικη λίστα. Ένα σωρό άτομα στα οποία εκθέτουμε τον εαυτό μας και τις απόψεις μας αλλά δεν είναι στην “λίστα μας”. Δεν μας γνωρίζουν καθόλου καλά ώστε να μας κρίνουν αντικειμενικά, αλλά μόνο επιφανειακά. Κι από αυτά τα άτομα περιμένουμε επιβεβαίωση.
Κρατάμε στην παλάμη μας εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα ένα αντικείμενο που μας “συνδέει” συνεχώς με ένα κάλπικο ακροατήριο και μας πληρώνει με σποραδικά likes και σχόλια. Προσπαθούμε να γίνουμε κάποιοι “άλλοι” ώστε να αποκτήσουμε ψεύτικη φήμη και να πάρουμε την εκδίκηση μας από τον άδικο κόσμο, πέφτοντας σε χειρότερη παγίδα.
Πως να ικανοποιήσεις άλλωστε μια τόσο μεγάλη λίστα;
Πόσα likes χρειάζεται κανείς για να πειστεί ότι είναι όμορφος;
Πόσα likes χρειάζεται κάποιος για να τον πείσουν οι άλλοι πως περνάει καλά;
Πόσοι χρήστες καταλαβαίνουν πως η φήμη στο facebook και τα άλλα μέσα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία;
Δυο λίστες. Δυο κόσμοι.
Ένας αληθινός. Ένας online.
Μια τεράστια οργανωμένη λίστα στον εικονικό κόσμο.
Καμιά λίστα στον πραγματικό.
Αν δεν μπορούμε να το αναθεωρήσουμε ας το σκεφτούμε τουλάχιστον.